„Ziele na kraterze” Melchiora Wańkowicza to powieść z roku 1957 oparta o osobiste doświadczenia pisarza. Opisuje on w niej bowiem życie własnej rodziny, na którą składa się jego żona oraz dwie córki, Krystyna i Marta. Wańkowicz w tekście o charakterze fabularyzowanego pamiętnika przybliża czytelnikowi wiele lat, w czasie których jego dzieci powoli dorastały. Dzieło składa się z wielu istotnych wątków.
„Ziele na kraterze” to powieść Melchiora Wańkowicza. Ukazuje ona jego życie rodzinne oraz dorastanie dwóch córek, Marty i Krystyny. Po raz pierwszy opublikowana została w roku 1957. Ma ona wyraźnie autobiograficzny i pamiętnikowy charakter. W tekście Wańkowicza można wskazać wiele motywów literackich.
Śmierć braci Zofii. Narodziny córek Wańkowicza, Krystyny i Marty. Troska rodziców o zdrowie Krysi, która często chorowała. Wizyty z Krysią u różnych lekarzy.
Maria Pawlikowska- Jasnorzewska żyła w latach 1891-1945 – jest popularną polską poetką i dramatopisarką. Słynie z ogromnej swobody we wprowadzaniu do swych utworów języka potocznego, zwanego też „językiem codzienności”. Była blisko związana z grupą literacką Skamandrytów, więc takie zabiegi mogą być pewną inspiracją i naleciałością charakterystycznych dla nich form. Tworzyła poezję skupiającą się na sprawach przyziemnych, bliskich człowiekowi, prawdach życiowych, które ubierała w zrozumiałe i trafiające w punkt słowa. Jeden z takich właśnie utworów nosi tytuł „Przebyta droga”.
Ludzie przywiązują się do miejsc i wiążą z nimi swoje życie. Zakładają tam rodziny, budują społeczności, prowadzą życie kulturalne i bawią się z innymi członkami swoich społeczności. Wybrane miejsca potrafią także pozostać w ludzkiej pamięci przez długi czas, nawet gdy przestają istnieć w rzeczywistości. We wspomnieniach miejsca te wciąż są żywe, funkcjonują i można do nich wrócić w każdej chwili.
Związki frazeologiczne na dobre zadomowiły się w języku polskim. Wyrażenia takie jak: „kopnąć w kalendarz”, „nić Ariadny” czy „dantejskie sceny” są powszechnie rozumiane, nawet gdy używająca ich osoba nie zna ich powodzenia. Mogą nawiązywać do zwierząt, funkcjonowania ciała człowieka, wydarzeń historycznych lub dzieł literackich. Skąd wzięły się związki frazeologiczne? Czym są?
Stan wojenny, który został wprowadzony 13 grudnia 1981 roku w Polsce, był dla społeczeństwa szczególnym momentem. Wspomina się go jako jedno z najważniejszych i najbardziej tragicznych wydarzeń, jakie spotkały kraj pod koniec XX wieku. Odcisnął on trwałe piętno na historii, kulturze i sztuce, a zatem także na literaturze.
Metafora należy do najpopularniejszych środków stylistycznych. Dzięki niej w treści można ukryć dodatkowy przekaz, mniej oczywisty i wymagający od odbiorcy refleksji. Stosują ją zarówno prozaicy, jak i poeci, którym zależy na barwniejszym języku i przyciągnięciu uwagi odbiorcy do konkretnego fragmentu utworu. Z pomocą przenośni utwory zyskują drugie dno i mają ciekawszą, wielowymiarową konstrukcję.
Środki stylistyczne służą ubarwieniu i urozmaicaniu treści utworu literackiego. Nie inaczej jest w przypadku onomatopei, która umożliwia podkreślanie dźwięków istotnych dla ogólnego odbioru dzieła. Dzięki niej treść utworu pozwala bardziej wczuć się w odczucia bohaterów i klimat całej fabuły powieści, a w przypadku liryki zrozumieć intencje autora, który nie wszystko wypowiada wprost. Czym jest i czemu służy onomatopeja?
Wolność jest jedną z najważniejszych wartości dla wielu ludzi lub nawet całych społeczności. Za nią ginęły w wojnach całe armie, powstało na jej temat wiele powieści, poematów czy pieśni. Jest to także coś, co jest zazwyczaj odbierane ludziom jako pierwsze w systemach totalitarnych. Wolność jednostki jest bowiem niepożądana i zagraża władzy i jej autorytetowi.
Społeczeństwo funkcjonuje w spokoju i rozwija się głównie dzięki zachowaniu porządku, a zawdzięcza to ustalonym normom społecznym. Większość osób każdego dnia stosuje się do nich, dzięki czemu wszyscy wiedzą, czego mogą się po innych spodziewać. Porządek społeczny ma różne źródła, może się na przykład wywodzić z założeń konkretnej religii i jest on także zazwyczaj regulowany prawem. Zdarzają się jednak wypadki podjęcia buntu przeciwko społecznym regułom.
Cywilizacja doświadczyła w swojej historii różnych rodzajów systemów totalitarnych. Szczególnym tego przykładem był XX wiek w Europie, kiedy to do głosu doszły tam takie reżimy jak faszyzm, nazizm czy stalinizm i rządy Związku Radzieckiego na wschodzie kontynentu. Zaowocowało to różnymi dziełami, które opisują funkcjonowanie państw totalitarnych.